Op ZATERDAG 06/05/23 stonden er 12 bands geprogrammeerd, waarvan 8 op het HOOFDPODIUM (CHICAGO CAPITOLS – SPENCER MACKENZIE – BLUESANOVAS – ELLES BAILEY – BOB CORRITORE & FRIENDS – BLOOD BROTHERS – SUGAR RAY & THE BLUETONES – DELTA GENERATORS) en 4 in het MOULIN BLUES CAFÉ (JENNY DON’T & THE SPURS – THE ÖZDEMIRS – GREG IZOR – CAT LEE & HIS COCKS). De Chicago Capitols mochten dit jaar rond 12:00 op zaterdag openen. Over de optredende bands hieronder de nodige info en voorbeschouwingen én -onder de streep- de Rootstime-MOULIN BLUES 2023 OPINION

Droog en met de CHICAGO CAPITOLS opende Moulin Blues dit jaar op zaterdag met indrukmakende flegmatieke lefgozers, met “Blues met hoofdletters” van eigen bodem. In Ospel en ruime omgeving zijn ze zowat wereldberoemd en velen -zeker de zo’n slordige 1000 Facebook-pagina volgers- zijn blij om ze hier, met songs van o.a. legendes als Howlin’ Wolf, Junior Wells, Sonny Boy en Muddy Waters, op het hoofdpodium te kunnen zien optreden. De Chicago Capitols zijn gevormd uit The Vibrotones, Hoodoo Monks, Stepping Stone, Mississippi Delta Brothers en het Ray Stepien trio. O.lv. zanger en harpist Erik van Tilburg brengen jonge honden stevige rauwe blues, die je nog enkel in de juke joints kunt horen. De band bestaat verder uit: Jeroen Ansems: gitaar, Joni Houtman: bas & Daan van der Vorst: drums. De verschillende bandleden speelden de afgelopen jaren op zowat alle blues festivals en routes in Nederland. Met deze band, zo zal je zien en ondervinden, is het altijd een feestje!

Als je een voorliefde hebt voor traditionele klassieke countryartiesten zoals Hank Williams en Patsy Cline, dan zal JENNY DON’T & THE SPURS, een band met enkele honky tonk/rockabilly/punk antihelden uit Portland in Oregon, je zeker ook verwonderen. De band bestaat uit frontdame Jenny Connors, die overdag ooit makelaar was en ’s avonds zong vanuit haar hart. Momenteel zijn The Spurs haar man/bassist Kelly Halliburton, drummer Buddy Weeks en gitarist Christopher March. Jenny Don’t & the Spurs brachten in de loop der jaren meerdere singles en met verschillende line-ups een aantal uitstekende albums uit, waaronder een titelloos album in 2016, ‘Call of the Road’ én een live (‘in Bonn’) album in 2017. Hun voorlopig laatste album ‘Fire on the Ridge’ lag op de planken in 2021. Het album, dat we hier voor Rootstime recenseerden, vat een verscheidenheid aan muziekstijlen samen, waaruit de band zijn invloeden put en varieert tussen snelle uptempo nummers, liederlijke Westerns en stroperige ballades. Het is duidelijk dat dit zeker geen album én band is voor enkel country liefhebbers. ‘Lovesick Crawl’ (2022), hun laatste release, is een 6-track ep die op het einde van het voorbije jaar verscheen. Luister zeker op de Rootstime-website naar het interview dat we met haar deden!

Op zijn 18de, nadat SPENCER MACKENZIE in 2016 zijn debuut album ‘Infected with the Blues’ uitbracht, ontving deze jonge Canadese artiest een Maple Blues Award als “Best New Artist of the Year” en werd hij omschreven als “de” nieuwe blues sensatie. Drie jaar eerder won Spencer een Niagara Music Award als “Rising Star” en nog  eerder kreeg hij ook al een studiebeurs van de Blues Foundation voor het Fernando Jones Blues Camp in Chicago. Spencer Mackenzie heeft een eigen sound ontwikkeld, een vintage geluid, een stijl van een doorgewinterde prof. Voor zijn tweede studio album, ‘Cold November’ (2018) werkte Spencer voor de opnames samen met producer Dean Malton, toetsenist Miles Evans, bassist Al Duffy, drummer Sean O’Grady, gitarist Brant Parker en een blazerssectie (Dave Dunlop: trompet, Peter Hysen: trombone & Jay Davidson: sax). De acht nieuwe nummers schreef Spencer samen met zijn vader Richard. In het voorbije jaar verscheen bij Gypsy Soul Records (Samantha Martin, Bywater Call) ‘Preach to My Soul’. Spencer nam het album  op met Emmy Award-winnaar en Juno-genomineerde producer, Ross Hayes Citrullo, de Canadese bluesgitarist, zanger, songwriter en Juno-prijswinnaar, Steve Strongman én nog veel meer getalenteerde muzikanten. Sommige nummers op ‘Preach to My Soul’ hebben, zoals “Baptised By the Water” -het nummer gaat over protesterende mensen die uiteen gedreven worden door de spuitlansen van de politie- waarmee hij vandaag in Ospel opende, een zwaar gitaargevoel, allemaal met een blues/rock achtergrond. Door iemands muziek te beluisteren, kan je de reis die eraan voorafging of het pad voorwaarts bepalen. Voor Spencer Mackenzie geldt dit ook. Luister zeker op de Rootstime-website naar het interview dat we met hem deden!

De BLUESANOVAS is een vijfkoppige band die in 2015 opgericht werd en die in de blues scene van Münster en Osnabrücker naast muzikanten als Kai Strauss, Jimmy Reiter, Memo Gonzales en Christian Rannenberg opereren. Ze waren van 2019 t.m. 2021 de winnaars van de German Blues Challenge en bereikten op de IBC 2020 in Memphis (TN) de halve finales. In het voorbije jaar openden ze de Europese zomer toer van Eric Clapton en namen ze voor Cross Cut Records hun derde studio album, ‘The Moonshine Record’ (2022) op. De Bluesanovas bestaan uit pianist Nico Dreier (Jimmy Reiter Band, Kai Strauss), zijn tweelingbroer en drummer Philipp Dreier, contrabassist Moritz O’Swald (die Nikolas Karolewicz vervangt), gitarist/songwriter Filipo Ribeiro Henrique en zanger/frontman Melvin Schulz-Menningham. Bij Timezone Records verscheen in 2020 hun 4-track ep ‘Blues ‘n’ Roll’, een ep die ze twee jaar na hun studio debuut ‘Bluesanova’, in Memphis in de gekende Sun Studio (Jerry Lee Lewis, Carl Perkins, Johnny Cash, Roy Orbison, B.B. King, Ike Turner, Elvis Presley en U2), opnamen. Gitarist Filipe Ribeiro Henrique schreef toen de vier originele nummers. Met hun laatste album ‘The Moonshine Record’ (2022) herhaalt de geschiedenis zich een beetje. Filipe Ribeiro Henrique schreef de nummers met Melvin Schulz, Christian Haller was de producer en enkel contrabassist Moritz O’Swald was “nieuw” in de band. Genau!

In de Europese blues scene hebben THE ÖZDEMIRS ondertussen al geen inleiding meer nodig. Pater familias, Erkan Özdemir is al decennia lang als bassist (bij o.a. Memo Gonzalez’ Bluescasters), roadmanager en promotor (Lowtone Music) een bekend gezicht in de scene. Het was bijna voorspelbaar, dat beide zonen -Kenan (1994) als gitarist en Levent (1995) als drummer- die al van in hun jeugd besmet werden met het blues virus, in zijn voetsporen zouden treden. The Özdemirs, met als uitvalbasis Münster in het noordelijk deel van het Duitse Noordrijn-Westfalen, stonden al op vele Europese podia als begeleidingsband met hier toerende artiesten als o.a. Johnny Rawls, Kirk Fletcher, Shawn Pittman, Memo Gonzalez, Sugaray Rayford, Mike Morgan en Trudy Lynn. Het  werd voor The Özdemirs ondertussen hoog tijd om met eigen ideeën voor een eigen album te gaan. ‘Introducing The Özdemirs’ (2023) werd als debuut album een Blues/Roots album, met tien tracks en met op één na, voornamelijk -vaak bij debuterende bands- cover songs. De opnames gebeurden door Carlo Miori in de Good Sound Studio in Rivalta di Torino in de Italiaanse provincie Turijn. Als gasten waren o.a. zangeres Trudy Lynn, Christian Dozzler (piano) en Sax Gordon (tenor + bariton sax), als leider van de blazers, van de partij. De piano en het orgel van Simon Oslender geven aan meerdere nummers op het album een “extra” cachet.  

De Britse singer/songwriter ELLES BAILEY was bij ons het eerst te zien tijdens de 15de editie van Hookrock in Diepenbeek en daarna tijdens Swing Wespelaar 2018. Elles is afkomstig uit Bristol en haar stem veranderde wezenlijk nadat ze als klein meisje zwaar ziek was en genezen verklaard werd. Elles deed daarna wat ze graag deed: zingen, zingen en nog eens zingen en tussendoor zelf songs schrijven. Ellis’ muziek is allesbehalve standaard blues, maar cross-overt naar andere genres. Een familiereisje naar verwanten in de States werd aangegrepen om in Nashville een demootje op te nemen. De studio werd geboekt, inclusief topmuzikanten. De doorgewinterde “Nashville” countryrock muzikanten (Brent Mason: gitaar, Bobby Wood: piano, Chris Leuzinger: bas & Wes Little: drums) én producer Brad Nowell waren zodanig onder de indruk van Elles’ stem en songs, dat ze met z’n allen een tandje bijstaken en aan het einde van de sessie een “volwaardig” 12-track album konden afleveren. ‘Wildfire’ (2017) werd in de UK verder afgewerkt met Jonny Henderson (Hammondorgel) en Joe Wilkins (gitaar) en bij Outlaw Music uitgebracht. Ellis had snel nieuwe Nashville-plannen. Voor het album ‘Road I Call Home’ (2019) hielpen enkele collega-songwriters, waaronder Roger Cook, Bobby Wood en Black Keys’ Dan Auerbach haar bij het schrijven van enkele nummers. Buiten de muzikanten die vaker met haar samenwerken (Joe Wilkins: gitaar, dobro - Zak Raynard: bas & Matthew Jones: drums), speelden toen ook nog enkele gasten mee. In het voorbije jaar verscheen ‘Shining in the Half Light’. Producer van het album was Dan Weller (Enter Shikari) en voor de opnames kreeg ze de hulp van Joe Wilkins (gitaar), Matthew Waer (bas), Matthew Jones (drums) & Jonny Henderson (keys). In Ospel greep ze het publiek onmiddellijk met de horens.

Oldskool blues harpist BOB CORRITORE (Chicago, 1956) treedt dit jaar tijdens Moulin Blues op met FRIENDS. Corritore is naast mondharmonicaspeler ook nog producer, club eigenaar (1991: The Rhythm Room), radio host (1984: “Those Lowdown Blues” op KJZZ), met kunst bezig en occasioneel ook schrijver. Een optreden van Muddy Waters, toen hij nog op de middelbare school zat, veranderde zijn leven. Corritore werkte in de late seventies, begin eighties al samen met Tail Dragger. In 1981 verhuisde hij naar Phoenix, Arizona. Daar speelde hij ruim een jaar lang samen met Louisiana Red, voordat Red naar Duitsland verhuisde (waar Thomas Ruf zijn manager werd). In 1986 verhuisde Chico Chism (1927-2007), ooit drummer van Howlin' Wolf, naar Phoenix en werd, op vraag van Bob, tot aan zijn dood zijn drummer. Zijn club, die in 1991 opende, bood hem nieuwe muzikale perspectieven. In 1999 bracht Corritore zijn éérste album ‘All-Stars Blues Sessions’ uit. In 2012 nam hij ‘Long Time friends in the Blues’ op met o.a. Tail Dragger en in 2013, ‘Knockin’ Around these Blues’ met o.a. John Primer. In 2007 verklaart de burgemeester van Phoenix officieel dat 29 september jaarlijks de "Bob Corritore Day" wordt, om hem te eren voor al zijn muzikale bijdragen aan de Phoenix’ gemeenschap. Het aantal awards die Bob Corritore ondertussen kreeg, zijn al lang niet meer te tellen. Tijdens zijn Europese toer is Corritore in goed gezelschap. JIMI “PRIMETIME” SMITH is een meesterlijke zanger/gitarist uit Chicago, die zich in alle traditionele blues stijlen als een vis in het water voelt.  Corritore en Smith hebben samen een gloednieuw album uit: ‘The World In a Jug’. De nu 82-jarige TAIL DRAGGER is een van de laatste levende legendes van de generatie Chicago blues artiesten. Met een ongelooflijk charisma brengt deze zanger teksten die door merg en been gaan. In Chicago laat Tail Dragger zich graag begeleiden door JOHNNY BURGIN, één van de sterkste hedendaagse Chicago blues gitaristen. Ook al kan Burgin terugkijken op een zeer succesvolle solocarrière, toch slaat hij een aanbod om zijn goede vrienden in de blues te begeleiden nooit af. BRIAN FAHEY is vooral bekend als drummer van de wereldberoemde roots/rockband, The Paladins. Vanuit zijn uitvalsbasis Phoenix, is hij zowat de vaste huisdrummer in Corritore’s club en is op verschillende albums van Bob Corritore & Friends te horen.  Bassist YAHNI RILEY, de zoon van blues veteraan Dave Riley, vervolledigt het occasionele gezelschap. Bob Corritore en Johnny Burgin vliegen na de Europese toer rechtstreeks naar Memphis om de huldigingen van de Blues Foundation te kunnen bijwonen. Corritore is genomineerd in twee categorieën voor Blues Music Awards!

GREG IZOR is een van de artiesten die vandaag ook optreedt in het Moulin Blues Café. Blues harmonica power house Greg Izor wordt erkend als een van de belangrijke nieuwe namen in de blues wereld. Izor’s muziek is gevormd door de invloed van de harmonicameesters, maar ook Louisiana blues, Southern soul, swamp pop, early jazz, en R&B bepalen zijn stijl. Izor trad op als frontman van de legendarische Texaanse band Anson Funderburgh and the Rockets. Meestal is Greg Izor te vinden in het Evangeline Cafe in Austin (TX) of in de legendarische juke joints aan de oostkant van de stad. Met de release van een aantal voortreffelijke albums en met opzwepende live optredens, heeft hij zich gevestigd en kan je niet meer om hem heen.

Onder de naam BLOOD BROTHERS staan MIKE ZITO & ALBERT CASTIGLIA op het hoofdpodium. Over Mike Zito hebben we al vaak en uitgebreid geschreven. Mike woonde in een klein appartement in St. Louis (MS)i, waar zijn vader in de jaren ’70 als vakbondsman werkte in de lokale Anheuser-Busch brouwerij. Blues muziek leerde hij kennen in een gitaarwinkel waar hij werkte en ook gitaar leerde spelen. Als 27-jarige trok hij met enkele eigen songs én een budget van 1000 $ naar de kelders van de SGM Studio’s in St. Louis, waar hij in 1998 -op één dag en in één trek- met bassist Doug Byrkit & drummer Brain Zielie zonder overdubs zijn debuutalbum ‘Blue Room’ opnam. In 2009 won hij en Cyril Neville de “Blues Music Award Song of the Year” award met hun nummer “Pearl River”, de titel track uit het gelijknamige zevende soloalbum van Zito. Een volgende belangrijke muzikale stap voor Zito was zijn participatie in de Royal Southern Brotherhood, de nieuwe “superband” die in 2011 in New Orléans door Reuben Williams (de manager van Mike Zito & Cyril Nivelle) opgericht werd. Als menig muzikant kende ook hij ook zijn dieptepunten: dakloos, verslaving, criminaliteit... Mike Zito heeft alles moeten “overleven”, om met een propere lei te kunnen herbeginnen in Texas. Hij huwde met Laura, heeft kinderen die ook musiceren, is “clean” en reist nu de wereld rond met zijn songs. Zito’s album ‘Rock ‘n’ Roll’ (2019) was een tribute aan Chuck Berry (1926-2017), die in Saint-Louis geboren werd, de stad waar ook Mike woonde. In de gitaarwinkel waar Mike als tiener werkte, werkte ook de drummer van Chuck Berry. Ook Chuck Berry's zoon kwam er af en toe. In Ospel is dit jaar ALBERT CASTIGLIA, een NY-er, singer-songwriter en blues gitarist, Mike Zito’s partner in crime. Castiglia’s moeder was Cubaanse en zijn vader Italiaan. Toen hij vijf was, verhuisde hij met zijn familie naar Miami, Florida. Op zijn zevende leerde hij gitaar te spelen. Voor Castiglia muzikant werd, werkte hij enkele jaren in de sociale sector. In 1996 vroeg Junior Wells (1934-1998) hem om mee te toeren als zanger/lead gitarist met zijn band. Hij deed dit tot in 1998. Tot rond 2000 werkte en toerde Castglia samen met Sandra Hall. In 2002 ging hij met David Shelley samen spelen in de Alligator Alley Allstars. Castiglia debuteerde in 2004 solo met ‘Burn’. Daarna volgden ‘The Bittersweet Sessions’ (2006) waarvoor hij samen werkte met Graham Wood Drout en ‘A Stone’s Throw’ (2006). Zijn album ‘These Are the Days’ (2008) is een eerbetoon aan Junior Wells. In 2014 tekende Castiglia een platen contract bij Ruf Records. Zijn zevende album ‘Solid Ground’ (2014) verscheen als éérste op het nieuwe label.

SUGAR RAY & THE BLUETONES ft. RUSTY ZINN & ALEX SCHULTZ zijn dit jaar al de volgende “grote” namen op het programma van MB. Raymond Alan “Sugar Ray” Norcia (1954) speelde voor het eerst harmonica, toen hij op de middelbare school zat. Na zijn verhuis naar Providence (Rhode Island) richtte hij in de late jaren tachtig The Bluetones op, met wie hij begon als huisband in een lokale nachtclub en met wie hij zeven albums uitbracht. Tot op heden heeft Monster Mike Welch op vijf albumreleases van Sugar Ray & the Bluetones gespeeld. Sugar Ray & The Bluetones speelden met toerende artiesten als Big Walter Horton, Big Mama Thornton, Big Joe Turner en Roosevelt Sykes. In de late seventies waren ze de backingband van Ronnie Earl, voor dat Earl zich bij Roomful of Blues vervoegde. Norcia nam solo en met The Bluetones enkele albums op. In 1991 werd Norcia lead zanger van Roomful of Blues. Zij brachten met Norcia drie albums uit. Norcia is ook te horen met Little Anthony op het album ‘Take It From Me’ (1994) en met Otis Grand op het album ‘Nothing Else Matters’ (1994). Norcia verliet Roomful of Blues in 1998. In 1999 neemt hij samen met James Cotton, Billy Branch en Charlie Musselwhite ‘Superharps’ op, dat een Grammy Award nominatie kreeg. Recenter was Norcia gast op albums van Pinetop Perkins en Doug James. In 2007 verscheen het vijfde album van Sugar Ray & the Bluetones ‘My Life, My Friends, My Music’ en in 2016 zijn zevende, ‘Seeing is Believing’. RUSTY ZINN (°1970) is  een Amerikaanse blues en reggae gitarist en singer-songwriter. Hij bracht tussen 1996 en 2009 bij Black Top, Alligator, Bad Daddy en 9 Above Records zes albums uit. Zinn werkte al vaak samen met toerende muzikanten zoals Snooky Pryor, Larry Taylor en Sly Dunbar. Zinn speelde in de band van Mark Hummel en Kim Wilson en is te horen op ‘Tigerman’ (1993). Wilson was de producer van Zinn’s volgende albums ‘Confessin'’ (1999) en ‘The Chill’ (2000). De twee volgende albums “Zinfidelity, Vol. 1” (2005) en “Reggaeblue” (2007) bracht Zinn uit bij Bad Daddy Records. ALEX SCHULTZ is het andere gitaar fenomeen. Schultz is een NY’er, studeerde aan het Berklee College of Music Boston en verhuisde in 1979 naar Los Angeles, waar hij als bassist en gitarist optrad op de roots scene. Schultz is (met Smokey Wilson) te horen op ‘Blowin’ Like Hell’ (1990) van L.A. mondharmonicameester, een album dat een W.C. Handy Award won. Vanaf 1988 toerde Schultz zeven jaar met Rod Piazza & the Mighty Flyers en is werkte hij mee aan vijf van Piazza’s albums. Schultz verliet de groep in '95 om andere projecten te kunnen nastreven. Het eerste daarvan was een driejarige samenwerking met blues rebel Lester Butler (Red Devels) wat resulteerde in het album, ‘13 Featuring Lester Butler’. In die periode werkte hij ook samen met Tad Robinson met wie hij ‘Did You Ever Wonder’ (2005) en ‘A New Point of View’ (2007) opnam. Na veel freelance werk en na het spelen op meer dan 40 albums, verscheen er pas een eigen album in oktober 2004, ‘Think About It’,

CAT LEE and his COCKS sluiten dit jaar het Moulin Blues Café af. De naam van dit uit Bonn afkomstig “rocking blues quintet”, zal bij sommige Britten zeker een grap uitlokken. Niet alleen valt de naam op, want deze band is jong (vijf jonge twintigers!), authentiek en uitermate getalenteerd. In de band vind je geen blazers, maar naast de frontman / pianist wel twee gitaristen (Tommy J. Croole: lead gitaar & Sidney Ramone: ritme gitaar) en de ritme sectie (LuckyLuciano: staande bas & Rene Lieutenant: drums). Frontman Cat Lee King maakte al eerder naam als zanger en pianist bij andere bands, maar sinds 2014 krijgt het project Cat Lee King and His Cocks zijn volle aandacht. De band zoekt zijn roots bij groten als T-Bone Walker, Wyonnie Harris, Ray Charles, Otis Spann, Muddy Waters en BB King. Naast eigen nummers vind je ook cover versies van o.a. Don & Dewey’s “Farmer John”, Herby Joe's “Smokestack Lightnin'” of Chuck Berry's “Brown Eyed Handsome Man” in hun setlist. Hun debuut album liet ook niet op zich wachten. Bij Rhythm Bomb Records verscheen dit jaar 'Cock Tales'!

DELTA GENERATORS is een uit Boston (MS), afkomstige rock band, die in 2008 door vier gelijkgezinden opgericht werd. Het viertal bestond (toen) uit Craig Rawding (zang, harmonica, gitaar), de broers Charlie (gitaar) & Rick O’Neal (bas) en Jeff Armstrong (drums). Ze debuteerden met ‘Devil In The Rhythm’ (2008). ‘Hipshakers & Haertbreakers’ (2016) was al hun vierde studio album en ‘Live @ the Spire’ (2017) hun éérste live album. Het album werd live opgenomen in het Spire Center for Performing Arts in Plymouth (MA). Voor Rick O’Neal was ‘Hipshakers & Heartbreakers’ een heel bijzonder album, omdat hij voor de opnames een beroerte kreeg,  waardoor hij voortaan links op zijn bas moet spelen. Brian Templeton (The Radio Kings) vervoegde de band in 2016. Hij is met Charlie & Rick O’Neal en Jeff Armstrong te horen op, ‘The Lost Year Part 1’, een ep die vorig jaar verscheen.   

Eric Schuurmans

ROOTSTIME OPINION : “De VRIJDAG was dit jaar muddy en werd, door de bovenmaatse optredens van de nu al soul-legende JOHNNY RAWLS en POKEY LAFARGE en zijn blitse eega ADDIE HAMILTON, een dag met een uitgesproken erg hoog showgehalte, die het enthousiaste publiek zichtbaar beroerde. Verder was het optreden van de niet aflatende Jamison Passuite van HANDSOME JACK, die zich afbeulde op een gitaar met 4 pick-ups, zeker op zijn minst verrassend!...

De ZATERDAG was een lange en gelukkig bijna droge dag. Met 12 acts op de MOULIN BLUES 2023-affiche, erg gevarieerd en nooit saai. De bands die voor de “echte” blues zorgden en het publiek dadelijk omarmden, kwamen uit de States. BOB CORRITORE toerde met o.a. JOHNNY BURGIN en TAIL DRAGGER in een uitermate goed gezelschap. De BLOOD BROTHERS met ALBERT CASTIGLIA aan de zijde van MIKE ZITO en SUGAR RAY & THE BLUETONES (hier met RUSTY ZINN & ALEX SCHULTZ) leverden op hun geëigende wijze hun porties traditionele Chicago blues. Als verrassingen moet ik hier zeker SPENCER MACKENZIE, ELLES BAILEY en THE BLUESANOVAS met hun gepolijste R’n’R noemen. Last but not least noem ik THE ÖZDEMIRS, gezien overal met hoeden aanwezig, als de rode lijn van Moulin Blues 2023. Afsluiten wil ik met de wijze woorden, een advies van de nu 82-jarige TAIL DRAGGER (foto boven): “If you’ve a good woman, you’ve got to treat her right!...”